Ciągłość i podział
Gnomy niejadalne
Pamięć trwa w gnomie wiecznie. A przynajmniej ta jej część, która wygra ruletkę biologiczną. Więc w zasadzie z czasem część informacji zostanie zapomnianych. Zaraz do tego dojdziemy.
Powinniśmy byli jednak zacząć od podziału - otóż, gnomy, jak powszechnie wiadomo, rozmnażają się przez podział nibyplechy* na kawałki, z których z czasem wyrastają takie same, choć mniejsze gnomy potomne. Dzielą one część doświadczeń (przecież nie całe, w końcu się podzieliły) z gnomem macierzystym, ale nie ze swoimi klonami.
* - jest to bardzo duże utrudnienie we właściwej klasyfikacji gnomów - trudno powiedzieć, czy jest to kwestia ich wrodzonego talentu do mamienia zmysłów, czy może dalece posuniętej specjalizacji, ale ich plecha tworzy nibytkanki i pseudoorgany; możliwe, że wszelkie inne podobieństwa do grzybów z niższych sfer są jedynie kwestią przypadku, a może przemyślnym działaniem Opatrzności, która tym sposobem ułatwia nam pracę.
Pamięć grzybów jest gromadzona na poziomie komórkowym. Jednak każda komórka nie posiada tych samych informacji, dlatego gdy gnom się rozpada, jego doświadczenie jest podzielone na gnomy potomne. Rozpad gnoma jest nieprzyjemny do oglądania. Zwykle gnom musi znaleźć obfite źródło pokarmu, rozebrać się do naga (może zostać w czapeczce) i rozerwać swoje ciało na kawałki zbliżonej wielkości. Potem kończyny górne przystawiają pozostałe części do źródła pożywienia, oblewają wszystko sokiem żołądkowym i żółcią. Gdy nastanie świt klony odchodzą w przeciwne strony.
Jeszcze dziwniejsze są zwyczaje godowe grzybów rozumnych. By to lepiej zobrazować posłużmy się schematem:
W miejscu grzyba wyobraźcie sobie gnoma. Sądzimy, że właśnie staje się to dla was jasne, jaką rolę pełnią czapeczki i kapelusze gnomów. Tak! Chronią one blaszki lub gąbki przed niepożądanym widokiem. Naśladują one w ten sposób zawstydzenie, które stało się naszym udziałem od czasu Adama i Ewy.
Dość jednak o kapeluszach, czas przyjrzeć się temu, co skrywa się pod nimi. Gdy nadchodzi właściwy czas gnomy, które związane są ze sobą głębszą sympatią, oddalają się od swoich wiosek w poszukiwaniu żyznej próchnicy. Zdejmują czapeczki i potrząsają razem głowami nad jednym miejscem. Potem pozostaje im już tylko podlewanie gleby i pilnowanie małych gnomów, gdy będą rosły. Niczym grzyby po deszczu. Ha, ha!
Teraz możemy wrócić do ciągłości gnomiego rodzaju - zarodnie przekazują potomkom część pamięci rodziców, zazwyczaj fragmentaryczną i wyrwaną z kontekstu, potrafiącą jednak uratować życie. Wspomnienia z życia w metalowych fortecach przemierzających nieboskłon potrafiły się zachować po dzień dzisiejszy. Gnom, który pamięta ten czas, jest traktowany ze szczególnym szacunkiem przez otoczenie.
Gnomy potrafią nabierać masy bez ograniczeń. Wyjątkowo łakome gnomy mogą przyrosnąć do rozmiarów domu, a nawet małego pagórka, jednak ta skaza jest mocno tępiona przez starsze pokolenie. Tak duże osobniki mają problem z poruszaniem się, a nawet z podzieleniem własnego ciała. Idealny rozmiar dla gnoma to ok. 1 metra wysokości.
Zanim zamkniemy ten rozdział, warto napomknąć o wielu innych niezwykłych cechach tego małego ludku: ich przyjaźni z małymi zwierzątkami, doskonałym widzenia w mroku, talencie do kopania czy ukrywania się w lesie. O tych i innych zdolnościach można jednak przeczytać w innych dziełach, dlatego nie uważamy, by koniecznym było dalsze rozwijanie tych wątków.
Na koniec jeszcze słowo o mchowych krasnoludach. Otóż sądzimy, że nykštukasy z Kurhanowych Mchów bliżej są spokrewnione z gnomami niż z krasnoludami. Zainteresowanego czytelnika odsyłamy do pierwszego numeru periodyku podróżniczego Wormskin, opisujący rejon zwany Dolmenwood, tudzież Kurhanowe Mchy.
Dla fanów zasad:
Pamięć trwa w gnomie wiecznie. A przynajmniej ta jej część, która wygra ruletkę biologiczną. Więc w zasadzie z czasem część informacji zostanie zapomnianych. Zaraz do tego dojdziemy.
Powinniśmy byli jednak zacząć od podziału - otóż, gnomy, jak powszechnie wiadomo, rozmnażają się przez podział nibyplechy* na kawałki, z których z czasem wyrastają takie same, choć mniejsze gnomy potomne. Dzielą one część doświadczeń (przecież nie całe, w końcu się podzieliły) z gnomem macierzystym, ale nie ze swoimi klonami.
* - jest to bardzo duże utrudnienie we właściwej klasyfikacji gnomów - trudno powiedzieć, czy jest to kwestia ich wrodzonego talentu do mamienia zmysłów, czy może dalece posuniętej specjalizacji, ale ich plecha tworzy nibytkanki i pseudoorgany; możliwe, że wszelkie inne podobieństwa do grzybów z niższych sfer są jedynie kwestią przypadku, a może przemyślnym działaniem Opatrzności, która tym sposobem ułatwia nam pracę.
Pamięć grzybów jest gromadzona na poziomie komórkowym. Jednak każda komórka nie posiada tych samych informacji, dlatego gdy gnom się rozpada, jego doświadczenie jest podzielone na gnomy potomne. Rozpad gnoma jest nieprzyjemny do oglądania. Zwykle gnom musi znaleźć obfite źródło pokarmu, rozebrać się do naga (może zostać w czapeczce) i rozerwać swoje ciało na kawałki zbliżonej wielkości. Potem kończyny górne przystawiają pozostałe części do źródła pożywienia, oblewają wszystko sokiem żołądkowym i żółcią. Gdy nastanie świt klony odchodzą w przeciwne strony.
 |
| Ryc. Gnom w podróży. |
Jeszcze dziwniejsze są zwyczaje godowe grzybów rozumnych. By to lepiej zobrazować posłużmy się schematem:
W miejscu grzyba wyobraźcie sobie gnoma. Sądzimy, że właśnie staje się to dla was jasne, jaką rolę pełnią czapeczki i kapelusze gnomów. Tak! Chronią one blaszki lub gąbki przed niepożądanym widokiem. Naśladują one w ten sposób zawstydzenie, które stało się naszym udziałem od czasu Adama i Ewy.
 |
| Ryc. Kapelusze potrafią przybrać bardzo rozbudowaną postać. |
Dość jednak o kapeluszach, czas przyjrzeć się temu, co skrywa się pod nimi. Gdy nadchodzi właściwy czas gnomy, które związane są ze sobą głębszą sympatią, oddalają się od swoich wiosek w poszukiwaniu żyznej próchnicy. Zdejmują czapeczki i potrząsają razem głowami nad jednym miejscem. Potem pozostaje im już tylko podlewanie gleby i pilnowanie małych gnomów, gdy będą rosły. Niczym grzyby po deszczu. Ha, ha!
Teraz możemy wrócić do ciągłości gnomiego rodzaju - zarodnie przekazują potomkom część pamięci rodziców, zazwyczaj fragmentaryczną i wyrwaną z kontekstu, potrafiącą jednak uratować życie. Wspomnienia z życia w metalowych fortecach przemierzających nieboskłon potrafiły się zachować po dzień dzisiejszy. Gnom, który pamięta ten czas, jest traktowany ze szczególnym szacunkiem przez otoczenie.
Gnomy potrafią nabierać masy bez ograniczeń. Wyjątkowo łakome gnomy mogą przyrosnąć do rozmiarów domu, a nawet małego pagórka, jednak ta skaza jest mocno tępiona przez starsze pokolenie. Tak duże osobniki mają problem z poruszaniem się, a nawet z podzieleniem własnego ciała. Idealny rozmiar dla gnoma to ok. 1 metra wysokości.
 |
| Ryc. Gnomy dobrze radzą sobie również w środowisku miejskim. |
Zanim zamkniemy ten rozdział, warto napomknąć o wielu innych niezwykłych cechach tego małego ludku: ich przyjaźni z małymi zwierzątkami, doskonałym widzenia w mroku, talencie do kopania czy ukrywania się w lesie. O tych i innych zdolnościach można jednak przeczytać w innych dziełach, dlatego nie uważamy, by koniecznym było dalsze rozwijanie tych wątków.
Na koniec jeszcze słowo o mchowych krasnoludach. Otóż sądzimy, że nykštukasy z Kurhanowych Mchów bliżej są spokrewnione z gnomami niż z krasnoludami. Zainteresowanego czytelnika odsyłamy do pierwszego numeru periodyku podróżniczego Wormskin, opisujący rejon zwany Dolmenwood, tudzież Kurhanowe Mchy.
 |
| Ryc. Gnom w burzy. |
Dla fanów zasad:
- podział gnoma pozwala na stworzenie kilku postaci potomych, których sumaryczne doświadczenie nie może różne od doświadczenia postaci macierzystej (doświadczenie nie jest tracone), poza tym gnomy potomne powinny posiadać zbliżoną wartość punktów doświadczenia,
- podziału mogą dokonywać wyłącznie gnomy drugiego i wyższego poziomu,
- gnom nie może podzielić się na więcej gnomów potomnych niż poziom, który osiągnął,
- gnom powstały w wyniku plazmogamii może przypomnieć sobie dwie przydatne informacje w życiu, gnom powstały w wyniku podziału jedną.
A następnym razem zajmiemy się gnomami trującymi.
Komentarze
Prześlij komentarz